هنر ایکه‌بانا (Ikebana ) سنتی است که به دوره هیان (۷۹۴ تا ۱۱۸۵) ژاپن برمی‌گردد. این هنر با اهدای گل به محراب‌ها آغاز شد و به آرامی به گل‌آرایی برای زینت بخشیدن به بخش‌های کوچکی از خانه‌های سنتی ژاپنی، به ویژه خانه‌های خانواده‌های طبقه مرفه ژاپنی، تبدیل شد. این هنر تحت تأثیر استادان چای بودایی به ثمر نشست و در طول قرن‌ها رشد کرد و مکاتب و سبک‌های متعددی را توسعه داد که در زیر سنت گل‌آرایی شکوفا شدند.
ایکه‌بانا چیست؟
ایکه‌بانا مطالعه و تمرین هنر گل‌آرایی است که در ژاپن محبوب است. در زبان ژاپنی، ایکه‌بانا به معنای واقعی کلمه به معنای "گل‌های زنده نگه‌داشته شده" است و چندین نوع مدرسه مختلف در رابطه با ایکه‌بانا وجود دارد که بر سبک‌ها، گیاهان و گلدان‌های مختلف مورد استفاده در گل‌آرایی شما تمرکز دارند.
مدارس و اصول گل‌آرایی
بیش از ۳۰۰۰ مدرسه ایکه‌بانا وجود دارد، اما از بین این چند هزار مدرسه، سه مدرسه به عنوان محبوب‌ترین انواع ایکه‌بانا در نظر گرفته می‌شوند: ایکه‌نوبوی، سوگتسو و اوهارا.
ایکه‌نوبوی قدیمی‌ترین مدرسه است؛ این مدرسه توسط ایکه‌نوبوی سنکی، کاهن بودایی، در قرن پانزدهم تأسیس شد. این مدرسه به عنوان یک بیان بودایی از زیبایی و طبیعت توسعه یافت و دارای هفت گل ایستاده است که نمایانگر تپه‌ها، آبشارها، دره‌ها و سایر مضامین طبیعت هستند که به طور رسمی چیده شده‌اند. این سبک تا اواخر قرن هفدهم، زمانی که طبقه رو به رشد بازرگانان سبک ساده‌تری را توسعه دادند، رسمیت بیشتری یافت.
اوهارا یک مکتب مدرن‌تر از ایکه‌بانا است که در اواخر قرن نوزدهم شکل گرفت. این مکتب از گل‌های انباشته شده به نام موریبانا در یک ظرف کم‌عمق و صاف استفاده می‌کند. این مکتب در زمانی آغاز شد که فرهنگ غرب به شدت بر ژاپن تأثیر می‌گذاشت، بنابراین این سبک از گیاهان غربی استفاده می‌کرد و در عین حال سبک رسمی خود را برای جلب توجه طبقه مرفه ژاپنی حفظ می‌کرد.
در دهه 1930 یا دوره پس از جنگ، ایکه‌بانا گسترده‌تر شد و افراد از همه طبقات اجتماعی را به خود جذب کرد. در سال 1927، تشیگاهارا سوفو مکتب سوگتسو را تأسیس کرد که آوانگاردتر بود و انواع مواد مانند پلاستیک، گچ و فولاد را به ایکه‌بانا معرفی کرد.
سبک‌ها
در ایکه‌بانا سبک‌های متعددی وجود دارد که در طول سال‌ها در مکاتب مختلف محبوبیت یافته‌اند. موارد زیر سبک‌های کلیدی ایکه‌بانا و انواع این طرح‌ها در مکاتب مختلف در نظر گرفته می‌شوند.
موریبانا اساسی‌ترین سبک در ایکه‌بانا است. این به معنای «گل‌های انباشته» است و همانطور که از نامش پیداست، معمولاً در یک کاسه یا پایه ظرف کوتاه قرار می‌گیرد و چیدمان آن به صورت عمودی یا مورب است که توسط سازه‌های فلزی نگهدارنده در ظرف تثبیت می‌شود. موریبانا به شکلی نرم و غیر رسمی طراحی شده است تا نشان دهد که یک کاسه پر سرو می‌شود.
نِجیر یکی دیگر از سبک‌های محبوب ایستاده است که می‌تواند به صورت مورب نیز طراحی شود. چیزی که نِجیر را از موریبانا متمایز می‌کند این است که نِجیر سبک آبشاری‌تری دارد و از یک ظرف بلند و باریک استفاده می‌کند و به گونه‌ای طراحی شده است که قدردانی از خط، حرکت و تعادل را برانگیزد. نِجیر مورد علاقه مبتدیان ایکه‌بانا است زیرا انعطاف‌پذیری بیشتری را در طراحی ایجاد می‌کند که به دانش‌آموزان کمک می‌کند مهارت‌های لازم برای سبک‌های پیشرفته‌تر را توسعه دهند.
شیکا یا شوکا سبکی است که از سبک نِجیر منشعب شده و از سه شاخه اصلی در طراحی استفاده می‌کند تا نمایانگر آسمان، زمین و انسان باشد. این سبک همچنین شامل شاخه‌های کوچکتری در سراسر آن است که به گونه‌ای طراحی شده‌اند که مکمل سه شاخه اصلی باشند.
سبک ریکا در ایکه‌بانا از سنت بودایی سرچشمه می‌گیرد. این سبک به معنای «گل‌های ایستاده» است و شامل هفت شاخه است که به شیوه‌ای خاص چیده شده‌اند تا دیدگاه بودایی نسبت به طبیعت و زیبایی را بیان کنند.
لوازم مورد نیاز
به غیر از گل‌ها و شاخ و برگ‌های تازه، هر هنرمند ایکه‌بانا باید سه وسیله ضروری برای ایجاد چیدمان‌های اولیه داشته باشد:
گلدان‌ها و ظروف: سبدهای شیشه‌ای، سرامیکی و بامبوی آستردار محبوب‌ترین انتخاب‌ها برای هنرمندان ایکه‌بانا هستند. ظروف می‌توانند بسته به سبک ایکه‌بانا و انواع گیاهان مورد استفاده، هر اندازه و عمقی داشته باشند.
کنزان: کنزان مجموعه‌ای از پین‌ها است که یا بخشی از یک دیسک صاف یا حصیر هستند که برای نگه داشتن گل‌ها و ساقه‌ها در جای خود طراحی شده‌اند. این جایگزین فرم گل است و بخش فوق‌العاده مهمی از طرح‌های ایکه‌بانا است که از ظروف کم‌عمق استفاده می‌کنند.
قیچی: در گل‌آرایی سنتی ایکه‌بانا، هنرمندان از قیچی‌هایی با دسته‌های بزرگ به شکل اشک و تیغه‌های ضخیم استفاده می‌کنند که برای بریدن شاخه‌های ضخیم و همچنین چیدن شکوفه‌های ظریف ساخته شده‌اند.
سیم گل‌آرایی: هنرمندان ایکه‌بانا از سیم گل‌آرایی برای اتصال ساقه‌های گل به یکدیگر یا برای حمایت از ساقه‌های ضعیف‌تر استفاده می‌کنند.
سنگ‌های تزئینی: از سنگ‌های تزئینی و تیله‌ها می‌توان برای پنهان کردن کنزان، به ویژه در ظروف شفاف و کم‌عمق، استفاده کرد.
دیدگاه شما (0)